Ankara günlüğümden bir çalışma oldu bu benim için. Demetçiğimle birlikte Suluhan Çarşısı’na gider ve boncukların içinde kendimizi kaybederiz. Neyse ki istediklerimizi almış kabul edip çıkabildik diyorum. Ama insanın kendisini alıkoymaması mümkün olmuyor. Keşke buralarda da öyle bir han olsa da gezebilsem. Ankara’yı sevmezken Ankara bile şimdi burnumda tütüyor, itiraf etmeliyim. En çok şikayeti yaptığım arkadaşlarım: Özlemim, Esracığım, Ayselciğim, Eminem bu cümleleri size sıraladım.
Ankaralı günlerime de veda edeli bir yıl oldu geçti bile. Şunu anladım ki ben büyük şehir olmadan yaşayamazmışım. Çok az kaldı sabır gerekli diyorum, inşallah gönlümce yaşayacağım yer beni bulur bir gün ümidiyle, bir kez daha İstanbul tutkusuyla gözlerim doluyor….